अमृता
सुभाषचा त्या दिवशीचा लेख वाचला आणि ब-याच काळाने खरोखर काहीतरी व्यक्त करावंसं
वाटलं. आपणच आपल्याला आतल्या आत कोसत राहण्याची, स्वतःलाच विनाकारण कमी लेखण्याची
जी चूक करत राहतो त्याबद्दल... आताशा तर हे सगळं आपल्या इतकं अंगवळणी पडलंय की
आपल्याला त्यात काही चूक आहे असं वाटतंच नाही. किंबहुना असं काही आपण करतोय याची
जाणीव तरी कुठे असते आपल्याला...
आपल्या
प्रत्येकाच्या मनात स्वतःची एक प्रतिमा असते. मला त्या...स्थानावर जाऊन
पोहोचायचंय, स्वतःच्या नजरेत स्वतःचीच एक जागा तयार करायचीए... हे सगळं मनोमन
ठरवून आपण सुरूवात करतो खरी. पण अपेक्षेपेक्षा अनेक अनपेक्षित गोष्टी समोर
येतात...आणि तिथूनच पडण्याचा, धडपडण्याचा, प्रत्येक नवीन गोष्ट शिकण्यासाठी अनुभवाची
किंमत चुकती करण्याचा काळ सुरु होतो.
ठरवलेल्या
स्थानावर जाऊन पोहोचण्याची आपल्याला इतकी घाई असते की त्यासाठी लागणारा वेळही
द्यायला आपण तयार नसतो. आणि तिथूनच सुरुवात होते स्वतःबद्दलच्या अपेक्षाभंगाची आणि
वर म्हटलं तसं, स्वतःच स्वतःला कोसत राहण्याची... पण यातून आपण एक पाऊल पुढे
टाकण्यापेक्षा आणखीन चार पावलं मागेच येत असतो हे कुठे माहित असतं आपल्याला... आपण
कोणीच नाही... आपण काही करूच शकणार नाही असं वाटण्याचा हाच तो काळ... या काळात आपण
आपल्याशीच कसे वागतो यावरच आपलं पुढचं सगळं अवलंबून असतं. Self Motivation
या संकल्पनेचा ज्याला
कोणाला शोध लागला असेल तो त्याच्या याच काळात असावा कदाचित... संकल्पना एकंदरीत भारदस्त
वाटत असली तरी त्यामागचं सूत्र साधं सोपं ए... To help yourself… That’s
it… एका वाक्यात संपेल इतकं
साधं...अर्थात ही सगळी पोपटपंची फक्त कळण्यासाठी... हे सगळं वळवून घेण्यासाठी
लागणारे कष्ट ज्याचा तोच जाणे...
या
काळाला सामोरं जाणा-या मनांचा अभ्यास मानसशास्त्रज्ञांनी केलाय का मला माहित
नाही... पण स्वतःत असणा-या अनेक सूक्ष्म क्षमता एवढंच नाही आपल्यातले अनेक छुपे
दुर्गुण या काळात आपल्याला सापडतात. अरेच्चा..आपण असाही विचार करतो हे नव्यानेच
उमजंतं अशा वेळेला...
हे
सारं स्वीकारून पुढे जायचं की स्वतःलाच कोसत राहायचं...असे दोनच रस्ते असतात
आपल्यासमोर... जो निवडाल त्याबरोबर येणारं आयुष्य तुमचं.... एक वाट खाचखळग्याची,
अविरत शोधाची पण कोणत्यातरी अज्ञात क्षणी अननुभूत आनंद देणारी...आणि दुसरी...सोपी,
सुरक्षित वाटणारी पण तितकंच पांगंळं करणारी... निवडीचं स्वातंत्र्य आपल्याला आहे..
पण त्याबरोबरच्या परिणामांचं नाही... म्हणूनच.. ती निवडीची वेळ आणि योग्य़ निवड
ओळखता यायला हवी... स्वतःला न ओरबाडता, न कोसता समोर बघता यायला हवं... आणि आपल्या
मनातले “ते आपण” आपल्याला कोणत्याही क्षणी भेटू या
ओढीने चालत राहायला हवं... शून्यापासून ते ‘मी’
पर्यंत...!!
शब्दांच्या
जंजाळापेक्षा प्रत्यक्ष प्रवास कठीण असला तरीही... हे शब्दच एखाद्या निराधार क्षणी
आधार देऊन जातात...पुढे चालण्याची...कोशातून बाहेर पडण्याची... म्हणूनच हा सगळा
शब्दप्रपंच...!!!
No one can help you better than yourself…All the Best..!! :) :)
